فراوانی برخی عوامل مؤثر بر نتایج احیاء قلبی ریوی در بیمارستان امام خمینی دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال ۱۳۸۲

چکیده زمینه و هدف: با وجود این که نزدیک چهل سال از شروع انجام عملیات احیاء قلبی ریوی می گذرد، میزان زنده ماندن افراد هم چنان ضعیف می باشد. تحقیقات نشان داده است که به طور متوسط 10 تا 15% کسانی که در بیمارستان دچار ایست قلبی می شوند زنده ترخیص می شوند اما این آمار در کشورهای مختلف متفاوت می باشد. این پژوهش با هدف تعیین نتایج احیاء قلبی ریوی و عوامل مؤثر بر آن در بیمارستان امام خمینی دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد. مواد وروش ها : در این مطالعه هم گروه، 87 بیمار بزرگسال که دچار ایست قلبی شدند از زمان شروع عملیات احیاء قلبی ریوی تا مرگ یا ترخیص از بیمارستان به طور آینده نگر پیگیری گردیدند؛ متوسط سن بیماران 19 ± 58 سال بود بیمارانی که در اتاق عمل یا خارج از بیمارستان دچار ایست قلبی شده بودند از مطالعه خارج گردیدند برای کنترل کیفیت عملکرد تیم احیاء و تجهیزات مورد نیاز از چک لیست و برای سنجش سطح دانش تیم و کادر درمان از پرسش نامه استفاده شد. متغیرهای فیزیولویک و وضعیت بیمار نیز از پرونده بیماران استخراج گردید. یافته ها: .نمونه شامل 43 زن و 44 مرد بود که به طور کلی 4/18% آن ها بعداز احیاء زنده ماندند ولی همه این افراد حداقل 3 و حداکثر 100 ساعت بعد فوت نمودند 4/31% این افراد در بخش مراقبت های ویژه، 5/53% آن ها در اورژانس و بقیه در بخش های عمومی بستری بودند. عواملی که در عدم موفقیت احیاء مؤثر شناخته شدند عبارت بودند از: سن، فاصله زمانی بین ایست قلبی و شروع عملیات، زمان ایست قلبی، مهارت افراد احیاء کننده و متغیرهای فیزیولوژیک بیمار مثل: فشارخون سیستولیک، اسیدیته شریانی، سطح پتاسیم سرم و ریتم اولیه. نتیجه گیری : بر اساس این یافته ها برآیند احیاء قلبی ریوی در بیمارستان هم چنان پایین بوده و برای تغییر این وضعیت لازم است که بازآموزی و به روز رساندن دانش و ارتقاء سطح مهارت کادر درمان و تشکیل تیم احیاء متبحر از اولویت های برنامه ریزی در بیمارستان ها باشد. واژه های کلیدی: احیاء قلبی ریوی در بیمارستان، مرگ بیمار